جویدن ناخن، یک اختلال عادتی است که بیشتر در کودکان و گاهگاهی نیز در بزرگسالان دیده می شود .از نظر جنسی نیز میزان شیوع این اختلال در بین دخترها بیشتر از پسرها است.نکته ای که در این میان دارای اهمیت است اینکه این افراد هنگام جویدن ناخنها متوجه عمل خود نیستند و این عمل به صورت عادتی و ناخودآگاه انجام می شود.
برخی از بیماران به جویدن ناخنها و بعضی دیگر به جویدن اطراف ناخن می پردازند و عده ای نیز هر دو عمل را انجام می دهند.این اختلال از حدود 4 یا 5 سالگی شروع و در 10 تا 15 سالگی به شدت خود می رسد و بیشتر مبتلایان به این اختلال درذ سنین 9 تا 11 ساله هستند.در بعضی از مبتلایان شدت گرفتاری زیاد بوده و ممکن است باعث ایجاد مشکلات دیگری در فرد شود به طوری که بعضی از آنها به قدری ناخن های خود را می جوند که به گوشت رسیده و از آن خون جاری می شود. البته اکثر روانپزشکان معتقدند رابطه مستقیمی بین فشارهای روحی و ناخن جویدن وجود دارد به عبارت دیگر با افزایش فشارهای روحی این اختلال نیز تشدید می شود.جویدن ناخن علاوه بر صدمه زدن به صفحه ناخن و تغییر شکل آنها،باعث می شود که فرد قدرت انجام دادن بسیاری از کارهای ظریف را که با سر انگشتان انجام می شود نداشته باشد.
همچنین بزاق دهان می تواند نقش تخریبی بر ناخنها و بافت اطراف آن داشته و مرطوب بودن دائمی انگشتان محیط مناسبی را برای رشد انواع باکتریها و قارچها فراهم می آورد.
موارد زیر می تواند از جمله عوامل جویدن ناخن ها در افراد مختلف باشد
1- عصبانیت بیش از حد که ناشی از فشار روحی و اضطراب باشد.
2- نگرانی ها و تضادهای درونی به خصوص زمانی که کودک در موقعیت های حساس، ترس آور، بلاتکلیفی و حالات هیجانی دیگر قرار می گیرد.
3- تقلید از دیگران که به صورت عادت درآمده باشد مخصوصا در خانواده هایی که یکی از افراد به این اختلال مبتلا باشد.
4- واکنش برای تخلیه و رهایی از هیجانات و تمایلات ناخودآگاه فرد.
برای رهایی از این مشکل اطرافیان می توانند با رعایت موارد زیر در رفع ناخن جویدن موثر باشند.
1- به جای پرداختن به عمل شخص و سرزنش کردن او باید به خود او توجه کرده به عبارت دیگر درمان اساسی با شناخت علل آن امکان پذیر است.
2- چون جویدن ناخن ها به صورت ناخودآگاه و براثر فشار و اضطراب صورت می گیرد با روش های تشویقی فرد را از عمل خود آگاه سازیم.
3- هیجان پذیری فرد را با ایجاد بهداشت روانی مناسب در زندگی او کاهش دهیم.
4-  سعی کنیم ریشه ناراحتی و نگرانی افراد مبتلا را کشف نموده و نسبت به رفع آن بکوشیم ..
5- اوقات فراغت فرد مبتلا را با کمک به انجام فعالیت های مورد علاقه او پر کنیم.
والدین چه کارهایی را نباید انجام دهند.