غزلی از حضرت امام خمینی در مورد نوروز

باد نوروز وزیده است به کوه و صحــــــــــرا

جامه عید بپوشند ، چه شاه و چه گــــدا

 بــلبــل  بـاغ  جنـان را نبــود راه  بــْه بـــاغ

نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نــــــــــما

صوفی و عارف از این بادیه دور افتادنـــــــد

جام می گیر زمطرب ، که روی سوی صفا

همه در عید به صحرا و گلستان برونــــــــــد

من سرمست ز میخانه کنم رو به خـــــــــدا    

 عیـــــــــــد نوروز مبارک به غنی و درویش                      

یار دلدار ، ز بتخانه دری را بگشــــــــــــــا

 گــــــــر مْْـــرا ره به در پیـر خرابــات دهـــی

  به سر و جان به سویش راه نوردم نه به پــا

سالـــــها در صف ارباب عمائم بـــــــــودم

تا به دلـــــدار رسیدم نکنم باز خطــــــــــا