تا چند روز دیگر قرار است راهی سرزمینی شویم که از ابتدای خلقت تا کنون همواره مظهر نیکی،پاکی، زیبایی و مایه آرامش ورسیدن انسانهای والا و وارسته به قرب بارگاه ربوبی بوده است.

ولی هنوز باورم نمی شود زیرا آمادگی لازم برای قدم گذاشتن به سرزمین وحی را در خود نمی بینم.هنوز دلم در گرو اینجا و زرق و برق های فریبنده آن است،هنوز بعضی از چیزها مانع رفتنم می شوند. چون در سفر به آن دیار باید پا جای پای ابراهیم خلیل(ع) گذاشت ، باید در جای جای مکه و مدینه عظمت و آثار پر افتخار گذشته را جستجو کرد، بایستی در شعب ابوطالب و کوچه های مکه مظلومیت و تنهایی محمد(ص) را در روزهای آغازین دعوتش نظاره گر بود ، در مدینه نیز با ورود به مسجد پیامبر و قبرستان غریبانه بقیع هزاران صحنه از دوران صدر اسلام در برابر آدمی جان می گیرند و تو را به دنیایی دیگر می برند ، در آنجا شاهد چشمان اشکباری خواهی بود که که در جستجوی گمشده ای مسجدالنبی(ص) و قبرستان بقیع را بی صبرانه وبغض آلود می کاوند،و....

خدایا تو خود که اسباب آمدن به خانه ات و ورود در جرگه بندگان دعوت شده ات را نصیبم کردی چگونگی حضور در حرم خود و راه رسیدن به خودت رانیز به من بیاموز!

خدایا می دانم که امسال نیز به من اجازه دادی تا به عنوان غباری بر احرام زایران مشتاق خانه ات به سوی تو آیم ولی هنوز کفشهای آلوده به خطا و غفلت خویش را در نیاورده ام خدایا تو خود کمکم کن تا آمادگی ورود در زمره حاجیانت را بیابم .

خدایا تاکنون خانه دلم را برای حضور یاد تو خالی نکرده ام تا بتوانم مشتاقانه به سوی خانه تو آمده و پا بر سرزمینی بگذارم که هر ذره و هر جای آن سرشار از خاطرات پیامبران و اولیاء و انسانهای شایسته ای است که اول تو را شناخته اند و سپس پای در این وادی نهاده اند.

خدایا امید دارم و می دانم که هر کسی را که دعوت کردی تا در خانه تو حضور یابد دستش را نیز خواهی گرفت تا به سوی تو رهنمون گردد.این هدیه خود را نیز از ما دریغ مدار.

خدایا این بار توفیقی عنایت کن تا حسرت قدرناشناسی و عدم استفاده از فرصتها در این سفر الهی کمتر گردد و ما را بر آن دار تا تنها برای تو و برای کسب رضایتت که بزرگترین آرزوی هر بنده ای است به سوی تو بیایم و دلم را از آنچه غیر توست خالی فرما .

خدایا ........

خدایا ........

خدایا .........